Als we in Roermond al het politieke gekrakeel van de laatste jaren eens zouden vergeten en even rustig om ons heen zouden kijken, kan het niet anders dan dat we mogen concluderen dat we als stad grote stappen hebben gezet. Ondanks al het gesteggel mag je zeggen
dat we het hier redelijk goed voor elkaar te hebben. Met volop woningbouw, nieuwe stadswijken, dynamiek aan de waterkant, een euregionale trekpleister als het Outletcenter, fraaie binnenstad en monumenten, voldoende werkgelegenheid, aandacht voor groen,
mens en milieu, rijke cultuur en, ondanks de al sterk toenemende horeca, toch weer de bouw van twee nieuwe hotels.
Wie in de wijde omgeving durft zich daarmee te meten? Niets meer te wensen, zou je haast zeggen. Maar naar mijn gevoel, al geruime tijd overigens, ontbreekt er toch iets wezenlijks op de Roermondse bucketlist.
Want wat enigszins verhuld werd door het jarenlange, oorverdovende geweeklaag over het vertrek van de rijksdiensten, zoals Landbouw, Defensie, Belastingdienst, (die nu niemand meer mist), is het rampzalige vertrek van de Pabo, onze enige, stedelijke HBO-opleiding. Als ik nu over de Geuljanslaan rijd wordt er op de Pabo-locatie weliswaar ijverig gewerkt aan de totstandkoming van Parkwijk ‘t Ham, maar wat zou het een droomlocatie zijn geweest voor Campus Roermond. Het realiseren van een HBO-opleiding of een dependance van een universiteit zou toch een dikke stip op onze horizon moeten zijn. Academische opleidingen en studenten maken je stad compleet. Dan hoor je er volgens mij pas echt bij. Iedere dag nemen vanuit Roermond honderden jongelui de trein naar Venlo, Sittard, Maastricht, Nijmegen, Eindhoven en nog verder om daar hun dag door te brengen. We moeten toch met z’n allen, opnieuw, willen nadenken hoe de kansen zouden liggen voor Campus Roermond?
Is mijn stip op de horizon een onbereikbare bestemming?
In de toekomstvisie van de gemeente Roermond wordt simpelweg geconstateerd dat er in Roermond geen HBO-opleiding is, dat jongeren wegtrekken om elders te gaan studeren en met een beetje pech nimmer meer terugkeren. Weg jong talent, weg ‘high potentials’, weg energie, weg creativiteit, weg bruis&swing. Is mijn stip op de horizon een onbereikbare bestemming, een mission impossible? Wel: als we met de armen over elkaar blijven zitten, de ambitie negeren, volharden in ‘kan niet’ en eindeloos blijven praten over de problemen en de ontelbare beren op de weg. Niet: als we gaan denken in mogelijkheden en daarvoor een taskforce oprichten. Er structureel over gaan praten met relevante en deskundige partijen,
onze wensen communiceren, zoeken naar kansen, werkafspraken maken, faciliteiten scheppen, regie voeren. Een lobby opstarten? Absoluut, ook al zullen velen je misschien al gauw een Don Quichot gaan vinden. Het is zeker nader onderzoek waard. Als eerste naar: Wie heeft er eigenlijk gezegd dat het niet kan?